Hmm dan heb ik nog een online vergadering. Echt geen zin in. Zal ik me ziek melden. Heb ik daar genoeg reden voor? Het is maar een uurtje. Ga toch maar ik kan ze toch niet in de steek laten. Ik rijd ondertussen naar mijn werk. Naast het coachen kook ik twee middagen in een verzorgingstehuis. Wat ik ontzettend leuk en gezellig vind. Dus ik denk dat als ik zo op mijn werk ben dan gaat het wel weer.  Toch voel ik me alleen maar ellendiger. Toch ben ik niet echt ziek. Ik voel me alleen ziek van de moeheid.

Als ik op mijn werk kom besluit ik toch om de vergadering af te zeggen. Al vind ik het ontzettend lastig. Want ik vind mijn reden niet echt urgent. Toch app ik in de groep. Sorry het gaat me echt niet lukken vanavond. Ik zit niet zo lekker in mijn vel.

Zo verstuurd. Valt toch gelijk een last van me af. Ik ga ondertussen verder met koken. Even later kijk ik op mijn telefoon. O een appje van een iemand van de vergadering. Of het goed gaat met me en of ze iets voor me kan doen. Ach wat lief! Ondertussen denk ik nee ze kan niks voor me doen wat ik ben alleen maar moe en er is niks ernstig. Wat moet ik hier nu op zeggen. Ik vind dat heel lastig want het liefst zeg je dat alles goed gaat, hulp heb je niet nodig want je kunt het makkelijk allemaal zelf. Je bent niet zwak of kwetsbaar. Oké bij mezelf blijven en rustig ik app ik....

"Nee hoor. Het is gewoon even te veel. Ik merk dat ik overprikkeld ben. En daardoor voel ik of ik ziek ga worden. Ook mede omdat iedereen maar thuis loopt en om me heen is. (Landelijk probleem) 😉 Het is januari. Nu schijnt de zon dan net even. 😃 maar het is steeds zo grauw weer.

Volgende week wordt de keuken eruit gesloopt en moeten we even twee en halve week zonder keuken. Plus allerlei mannen over de vloer. Eind resultaat is ontzettend leuk maar stiekem zie ik er wel tegenop.
Verder gaat het wel goed hoor maar ik merk dat het me even benauwd en gewoon te veel is om ook nog mee te doen met die online sessie. Kan het er nu even niet bij hebben.
Zo even mijn hart gelucht. 😅

Ik wil eigenlijk niet zo klagen dus ik herschrijf nog een paar zinnen maar nu ik het ook zo schrijf vind ik het ineens niet zo gek dat ik best wel moe ben. Het is gewoon mijn maand niet. Ik ben wat gevoeliger voor donkere dagen. Een HSPer is sowieso gevoeliger voor depressieve gevoelens dan hoef je nog niet gelijk depressief te zijn. We hebben zo af en toe onze rust momentjes nodig en met iedereen om je heen valt dat niet altijd mee.

Nu ik het herken is het oké. Ik moet stiekem ook wel even lachen. Dat ook ik soms toch weer in de valkuil van het hooggevoelig zijn val.