Vandaag één met een dubbele betekenis. Vandaag zit alles weer in lock-down. Winkels dicht, praktijken dicht. kappers dicht. een enorme tegenslag voor alle ondernemers kan ik me zo indenken. En niet alleen voor ondernemers ook voor ouders en de kinderen, de jongeren, onderwijzers en wie ik nu nog vergeet. Alles staat weer stil. Behalve in je hoofd want daar draait het weer op volle toeren. Wat ga je doen, hoe moet je het nu doen, hoe kom je aan inkomsten, hoe kan je, je energie kwijt, zitten we allemaal weer op elkaars lip, is er geen één momentje rust?
Toen ik dit schreef "opgeven of doorzetten" ging het alleen over mijn hond. Omdat ik vorige week weer voor het eerst naar het bos wilde sinds hij een week daarvoor weer weg liep, zijn neus achter aan.
De vraag die ik op dat moment had was, zal ik hem loslaten of toch maar aan de lijn? Hij vind het heerlijk om los te lopen. En ik ook. Het geeft me het ultieme vrijheidsgevoel. En wat missen we die nu. Of ben ik nu gewoon ontzettend hardleers? Heb ik het nu nog niet geleerd dat je een Beagle niet los kan laten lopen? Ik wil het gewoon niet opgeven.
Onze eerste Beagle, nu bijna 10 jaar oud loopt toch ook niet weg terwijl die ook heerlijk eigenwijs is. Hij rent wel eens mee met de ander maar is dan binnen 2 min. weer terug. En dat wil ik ook zo graag bij de kleine.
Toen hij om kwart over 9 weg liep was ik net in het bos en ze gingen lekker spelen. Ik was ook bij het stukje hei midden in het bos waar ze altijd mogen spelen van mij. Ze rende achter elkaar aan en ineens rent de kleine zijn neus achterna en de oudste er achter aan. Alleen de oudste was binnen 2 min. weer terug, en zoals de kleine de laatste twee keer had gedaan vertrouwde ik erop dat hij binnen een kwartier ook wel weer terug zou komen. Maar dat kwartier werd 2 uur. Moe en koud en ik moest naar de wc en nog steeds geen hond. Dacht ik 'ik ga naar huis, ik heb het helemaal gehad'. Iets wat je eigenlijk nooit mag doen. Maar Ik had het echt helemaal gehad. En ik had ook nog niet gegeten. Bekijk het maar ik kom je aan het einde van de middag wel weer zoeken.
Alleen thuis zat ik ook niet op mijn gemak. Toch maar snel terug gaan. Ondertussen was ik de telefoon aan het afdwingen om over te gaan. Zou iemand me bellen dat mijn hond was gevonden? Ik hoop het zo. Alleen hij laat zich meestal ook niet echt makkelijk pakken. Mijn gedachten gaan alle kanten op.
Daar ging de telefoon. Hij was gevonden. Wat een blij gevoel ik kon wel springen van blijdschap. Diegene die hem had gevonden ging zelf nog even een rondje lopen met zijn hond en zou hem daarna thuis brengen.
Ik hoop dat ie er wat van leert. Of ik zelf. Of is het een kwestie van doorzetten of een manier bedenken waardoor het wel gaat lukken en niet bij een hobbel of tegenslag op je pad gelijk opgeven? Zo ook nu met de lock-down. Ik ben er van overtuigd dat er altijd weer een mogelijkheid zich aandient om je weg te vervolgen waar je heen wilt.
Zal ik hem nu weer loslaten of niet? Ik denk dat ik maar even doorrij naar de hei. Dan kan ik hem tenminste zien. En de volgende keer zien we wel weer verder. Ik ben zelf ook net zo (eigen)wijs als de Beagle😉 en opgeven ken ik niet.
