Ik was ongeveer 6 of 7. Ik woonde in een twee onder 1 kap op een hoek. In mijn herinnering was het een heel groot huis met een hele grote zolder. Midden op de zolder hing een schommel waar ik vaak op schommelde. De zolder had ook een heel groot aluminium raam wat altijd floot als de wind er langs waaide. De zolder was mijn slaapkamer en ik was er graag. Ik herinner me een hele fijne tijd tot dat mijn ouders ineens uit het niks steeds meer ruzie kregen. Misschien hadden ze het ervoor al maar ik voel het als een periode ervoor en een periode erna.

 
Ervoor was alles leuk en vrolijk. Een gelukkige jeugd. De periode erna was minder, veel geschreeuw, zelfs politie en vreemde mensen in huis. Echt een onveilige thuis. Ik ervaar dat gevoel ook echt. Alleen voor de voordeur was alles goed maar daar achter...

Mijn ouders hadden veel ruzie en het eerste wat ik me herinner is dat ik al sliep op zolder en ik ineens wakker werd van een onrustig gevoel. Het was al donker alleen het licht van de lantaarnpalen van buiten schenen door het grote raam. Er was iemand in mijn kamer. Hij liep onrustig heen en weer voor mijn raam. Ondertussen keek hij naar buiten. Het was mijn vader. Later weet ik dat hij zicht had op het huis van de minnaar van mijn moeder. Mijn vader was boos.